Struktura pustaków z ceramiki poryzowanej zapewnia bardzo dobre parametry fizyczne, takie jak chociażby doskonałą wytrzymałość czy izolacyjność termiczną i akustyczną. Często jednak można spotkać się z opinią, jakoby mocowanie w pustakach ceramicznych było trudne i nieprzynoszące oczekiwanych rezultatów. Za sprawą pustych przestrzeni wydaje się, że montaż nie będzie skutkował trwałym połączeniem. Z pomocą przychodzą wtedy specjaliści od ceramiki budowlanej oraz od technik zamocowań budowlanych, którzy bez problemu znajdują właściwe rozwiązania.
Łączniki rozporowe
Gdy mamy do czynienia z małymi lub średnimi obciążeniami (max. do 50 kg) najwygodniejsze i najskuteczniejsze do stosowania w pustakach ceramicznych pozostają łączniki rozporowe, potocznie zwane kołkami rozporowymi, które zapewniają możliwość natychmiastowego obciążenia. Łącznik tego typu składa się z tulei (popularnie nazywanej koszulką) oraz wkręta.
Tuleja tworzywowa ma kształt walca o średnicy od 5 do 16 mm. Na jej powierzchni znajdują się nacięcia, które zaprojektowane są tak, aby podczas wkręcania doszło do maksymalnego docisku koszulki do ścian otworu. W przypadku łączników do montażu w podłożu z pustkami mamy do czynienia z zamocowaniem kształtowym. Oznacza to, że koszulka skonstruowana jest tak, aby podczas montażu jej kształt mógł się zmieniać, dostosowując się do pustych przestrzeni.
Do produkcji części tworzywowej łącznika najczęściej stosuje się polipropylen (PP), polietylen (PE) lub poliamid (PA), czyli nylon. Niewątpliwie najtrwalszym materiałem jest poliamid, który ze względu na swoje właściwości fizyczne, m.in. elastyczność, dużą odporność termiczną oraz wytrzymałość na promieniowanie UV, jest idealnym rozwiązaniem dla producentów systemów zamocowań.
Wkręt ze stali węglowej lub hartowanej w procesie produkcji pokrywa się warstwą ocynku metodą elektrochemiczną. Dzięki temu jest odporny na zmienne warunki środowiska zewnętrznego. Gdy łącznik będzie używany w wyjątkowo niesprzyjających warunkach, warto wybrać ten z wkrętem ze stali nierdzewnej A2 lub kwasoodpornej A4. Łby wkrętów mogą mieć różne zakończenia: krzyżowe, tx, klucz – w zależności od typu i rozmiaru łącznika.
Łączniki rozporowe umożliwiają mocowanie m.in.:
- anten,
- rolet i markiz,
- bram garażowych,
- okien i drzwi,
- szafek i półek, elementów ogrodzeń,
- opraw oświetleniowych.
5 kroków do prawidłowego doboru łącznika ramowego
Aby w prawidłowy sposób dobrać łącznik rozporowy, należy wziąć pod uwagę kilka istotnych aspektów. Jeżeli odpowiemy sobie na na konkretne pytania, dobierzemy łącznik, który idealnie sprawdzi się podczas zaplanowanego montażu.
Po pierwsze: określić rodzaj mocowanego elementu!
Przede wszystkim trzeba wiedzieć, co jest montowane. Roleta, brama garażowa, a może półka na książki? Rodzaj elementu, który będziemy montować, warunkuje rodzaj wybranego łącznika i sposób montażu (przelotowy czy wstępny). Istotną informacją jest też charakter zamocowania. Wyróżnia się tu dwa rodzaje zamocowań:
- konstrukcyjne – odpowiedzialne za większe obciążenia, są to mocowania konstrukcji fasad wentylowanych i pod suchą zabudowę oraz okien, drzwi i ciężkich elementów wyposażenia, a także łączenie elementów konstrukcji (belki, słupy, murłaty);
- niekonstrukcyjne – związane z lekkimi elementami wykończenia i wyposażenia wnętrz, takimi jak listwy, obrazki, ramki.
Dla zamocowań konstrukcyjnych należy wybierać łączniki większych średnic: 10 mm, 12 mm i większe. Dla zamocowań lekkich – niekonstrukcyjnych – możemy stosować łączniki o średnicy od 5 do 8 mm.
Po drugie: określić rodzaj i wartość obciążenia łącznika!
Podczas pracy na łącznik będą działać różne obciążenia. Pod uwagę należy wziąć chociażby wagę elementu, który trzeba zamocować. Od tego, czy jest on ciężki czy nie, zależy, jaki łącznik zapewni bezpieczeństwo mocowania. Obciążenie może być trojakiego rodzaju:
- rozciągające – skierowane zgodnie z osią łącznika, wyrywające łącznik z podłoża;
- ścinające – skierowane prostopadle do osi łącznika;
- zginające – wynik działania siły ścinającej na pewnym ramieniu, np. w przypadku montażu grubszych elementów.
Podczas szacowania obciążenia łącznika należy uwzględnić ciężar samej konstrukcji oraz obciążenie, które na tej konstrukcji może wystąpić podczas eksploatacji (np. siła ssąca wiatru). I tak np. dobierając łącznik na cele gospodarcze (montaż szafek, półek czy karniszy) oprócz ciężaru samego elementu powinniśmy zwrócić uwagę na obciążenie dodatkowe, takie jak wyposażenie szafek, ciężar książek na półkach, ciężar zasłon, obciążenie wiatrem dla anten satelitarnych itp.
Dla obciążeń tylko rozciągających można wybierać, w zależności od obciążenia, łączniki o średnicach 8, 10, 12 mm. Dla obciążeń mieszanych (rozciąganie, ścinanie, zginanie) należy natomiast wybierać łączniki z grubszym przekrojem poprzecznym wkręta – średnice łączników od 10 mm wzwyż. Katalogi i karty techniczne najczęściej podają nośność łączników w kiloniutonach [kN]. Możemy je w uproszczony sposób przeliczyć na kilogram obciążenia, pamiętając, że 1 kN to siła z jaką ziemia przyciąga ciało o masie 100 kg (1 kN=100 kg masy).
Po trzecie: określić rodzaj podłoża!
Wytyczne ETAG 020 określają różne rodzaje podłoża, z którymi możemy zetknąć się podczas montażu. Poszczególne podłoża są przyporządkowane określonym kategoriom (A, B, C, D). Gdy mamy do czynienia z ceramiką poryzowaną podłoże oznaczone jest symbolem C.
Po czwarte: określić miejsce zamocowania!
Montaż odbędzie się wewnątrz domu czy w ogrodzie? Będziemy mocować półkę na książki w salonie czy antenę na zewnętrznej elewacji budynku, narażonej na zmienne warunki atmosferyczne, takie jak słońce, deszcz, śnieg? To, gdzie odbędzie się montaż, warunkuje dobór łącznika z odpowiednią powłoką antykorozyjną.
Napisz komentarz
Komentarze